HAVOC - Antigone

Elk begin is een uitschuiver:
elk meesterwerk begint met een vlek op een wit blad,
elk liefdesverhaal met een gewaagde zet,
elk nieuw gebouw snijdt een stuk uit de ruimte.
Zonder eerste scheur kan niets ontspringen.
Ariane Bazan

New York, begin jaren zeventig. De South Bronx staat in brand, letterlijk en figuurlijk. De middenklasse heeft er zich uit de voeten gemaakt; de economie stort in; gebouwen staan leeg, worden gesloopt of in brand gestoken; bendes maken de straten onveilig; zestig procent van de jongeren is werkloos. Ze hebben geen geld om naar een club te gaan, dus palmen ze de straten in met hun sound systems. Ze leggen een vloer met stukken karton en dansen op de break. Ze schrijven hun namen op de muren, ze uiten hun ongenoegen op muziek. Hun verzet tegen het establishment groeit uit tot een cultuur: hiphop.

Het zijn kleine haarden van chaos, die via een rimpeleffect de wetten en wetmatigheden van onze wereld trachten te doorbreken. Of het nu gaat om zonnestelsels of om politiek, om families of om economie: systemen hebben de neiging om zichzelf in stand te houden, zelfs ten koste van de organismen die er deel van uitmaken. De stoorzenders die die systemen ontregelen, zijn uitgerekend de factoren die zorgen dat ze in beweging blijven en veranderen.

In HAVOC neemt regisseur en artistiek directeur van Theater Antigone Haider Al Timimi de kracht van die stoorzenders onder de loep. De rauwe explosieve energie van hiphop vormt hierbij de leidraad. Met een cast van b-boys en b-girls van topniveau onderzoekt Al Timimi via dans en muziek wat de disruptieve én constructieve kracht van chaos kan zijn. Op de tonen van The Revolution Will Not Be Televised van protestdichter Gil Scott-Heron, gestuwd door woede en hoop.