Vader en zoon die naaste collega’s zijn, dat is wel bijzonder. Hoe is dat zo gekomen?
Kris: Het zit in de familie: ik was zelf net geen 18 toen ik aan de slag ging op de luchthaven van Zaventem, bij de dienst laden en lossen van vliegtuigen, waar ook pépé – mijn vader – werkte. Na vijf jaar ben ik er vertrokken om vrachtwagenchauffeur te worden. Ik had goed leren rijden op de luchthaven. Na enkele andere tussenstops keerde ik terug naar de luchthaven, maar het ploegen- en weekendwerk werd me te veel. In 2009 ben ik gestart bij de Groendienst en intussen werk ik al twaalf jaar op de begraafplaatsen. Mijn pépé werkt nog steeds op de luchthaven!
Jelle: Ik had al enkele keren als jobstudent gewerkt op de begraafplaatsen. Dit jaar kwam er een vacature voor een tijdelijk contract. Ik was intussen aan het werk als zelfstandige in schilderwerken, maar ik had goede herinneringen aan het werk op de begraafplaatsen en het leek me wel leuk om samen te werken met mijn papa, net als hij gedaan had met pépé. Ik slaagde voor het examen en ben in september begonnen.
Wat houdt jullie job precies in?
Kris: Zo’n 60% à 70% van onze tijd gaat naar het onderhoud van de begraafplaatsen en het verwijderen van vervallen concessies. We werken ook met onderaannemers, waar ons lokaal bestuur de nodige budgetten voor voorziet. De rest van de tijd zorgen we voor begravingen en asverstrooiïngen.
Jelle: We onderhouden het sanitair en het gebouw, we controleren de vuilbakken, we maaien het gras en de kanten, we snoeien takken en bomen, we harken en wieden onkruid … We zorgen er ook voor dat bloemstukken die gaan waaien terug op de juiste plek terechtkomen.
Waar halen jullie het meeste voldoening uit?
Kris: Alles! Omdat het zo afwisselend is. Elke begraving is anders: in een urnenveld, in volle grond, in een bestaand graf, in een nieuwe kelder, in een familiekelder … Je moet de begraafplaatsen kennen en alles weten over de concessies. Ik weet redelijk wat uit m’n hoofd dankzij de goede opleiding die ik kreeg van m’n vorige ploegbaas die nu met pensioen is. Ik vind het belangrijk te kunnen antwoorden op vragen van bezoekers. Er zijn mensen die dagelijks langskomen en een kort babbeltje slaan. Ik maak daar graag even tijd voor.
Jelle: Ik vind de afwisseling ook fijn. Ik leer nog veel bij over de begravingen en ik doe ervaring op met de graafmachine, dat is interessant. En ik ben heel graag buiten bezig. Weer en wind maken niet uit.
Jullie zijn vandaag aan het werk in Sterrebeek, maar jullie zijn met een groter team voor alle begraafplaatsen in Groot-Zaventem?
Kris: Tot september waren we met drie medewerkers en onze ploegbaas voor de vijf begraafplaatsen. Sindsdien zijn er twee jonge mannen bijgekomen, waaronder Jelle. Ikzelf ben verantwoordelijk voor de twee begraafplaatsen in Sterrebeek: Bosdelle en Tramlaan. Collega Gert is verantwoordelijk voor die van Zaventem en Nossegem en collega Sicco voor die van Sint-Stevens-Woluwe. Alles wordt in goede banen geleid door onze ploegbaas Kenny en door Gunter, diensthoofd Groen.
Jelle: Emilio, de andere nieuwkomer, en ik wisselen week om week van begraafplaats. Zo leren we alle begraafplaatsen en concessies kennen.
Kris: Ook de andere collega’s springen al eens bij op een andere plek, bijvoorbeeld wanneer er iemand op vakantie is of voor de voorbereidingen voor Allerheiligen en 11 november, wanneer de oud-strijders in de bloemen gezet worden. Dan doen we een extra inspanning.
Jelle: ’s Morgens en ’s avonds zien we de collega’s aan de prikklok bij de Technische dienst in de Steenokkerzeelstraat. Daar wordt de dagplanning besproken.
Kris: We bekijken wie hulp of extra materiaal nodig heeft. Eigenlijk zijn we meer dan gewoon collega’s. We hebben een fijn contact, ook via sociale media.
Is het emotioneel soms niet moeilijk om op een begraafplaats te werken?
Kris: Ik ken veel mensen in Zaventem. We zien wie er overleden is en dat komt binnen. Je moet ertegen kunnen. We proberen er iets moois van te maken en helpen mensen bij vragen. Soms is het moeilijk, bijvoorbeeld wanneer ze bij een begraving dezelfde muziek spelen als bij het overlijden van mijn grootvader, maar ook dan blijven we professioneel en respectvol.
Hoe kijken jullie naar de toekomst?
Kris: Alles draait op wieltjes. Ik vind dit een zeer aangename job, die ik graag tot m’n pensioen blijf doen. Het mooiste zou zijn als Jelle kan blijven en ik mijn ervaring kan doorgeven.
Jelle: En ik wil niets liever dan in de voetsporen van mijn vader treden! Ik ben hier heel tevreden.
Wil jij ook aan de slag bij gemeente Zaventem? Ontdek hier onze vacatures!
